Deze week schaamde ik me diep. Ik vind mezelf een groot voorstander van peer onderwijs. Denkend dat ik de kracht van peercommunicatie echt wel inzie beging ik deze week een grote fout…
De biologieles van afgelopen woensdag aan mijn mavo 3 klas: we bespraken het gemaakte proefwerk ecologie na. Een van de kinderen achter in de klas zuchtte gefrustreerd. Zachtjes hoorde ik haar zeggen dat ik iets écht niet goed na had gekeken en dat ik haar die punten vast niet gunde. Toen ik uit probeerde te leggen dat haar antwoord niet volledig genoeg was voor het volledige aantal punten kwam deze boodschap niet aan. Sterker nog, de frustratie groeide en groeide.
Na poging twee, drie en vier werd de sfeer er niet beter op. Tot ik links vooraan een klasgenoot zachtjes de perfecte verklaring hoorde geven. Binnen twee zinnen! Op een heel andere wijze dan ik dit (vier keer!) had gedaan. Zij was dus in staat de verklaring veel beter te verwoorden dan ik. Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht? Waarom wilde ik als “lesboerin” steeds het woord hebben en maakte ik niet vaker gebruik van de kracht van peertaal? Waarom zet ik tijdens mijn bio lessen peer onderwijs überhaupt niet veel nog vaker in?
Ik ga na de tweede correctieronde maar eens even diep nadenken hoe ik dit nog beter kan inbedden in mijn reguliere lessen. En ondertussen ga ik me diep schamen.
Fijn weekend allemaal!
